Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

John Keats

John Keats 


Ωδή σε ένα αηδόνι
Η καρδιά μου σφίγγεται και ένα νυσταγμένο μούδιασμα πληγώνει
τις αισθήσεις μου, σαν κώνειο να είχα πιει
ή να είχα αδειάσει κάποιο ύπουλο οπιούχο στις φλέβες μου
μέχρι πριν ένα λεπτό, και ξάφνου χάθηκε στη Λήθη.
Όχι από ζήλια για τη χαρά σου
μα από χαρά για την ευτυχία σου,
πως εσύ, ελαφρόπτερη Δρυάδα των δέντρων
σε κάποια μελωδική συμφωνία
από βαθύ πράσινο και σκιές αμέτρητες
θα τραγουδάς για το καλοκαίρι με όλη τη δύναμη της φωνής σου.

Ω, για ένα κύπελλο εκλεκτό κρασί που ωρίμασε
για καιρό μακρύ, βαθιά κρυμμένο στη γη
έχοντας τη γεύση της χλωρίδας και του πράσινου της εξοχής.
Χορός και εύθυμο τραγούδι και ευθυμία κάτω από τον καυτό ήλιο
Ω, για ένα κύπελλο πλήρες καυτού Νότου
γεμάτο με την πραγματική, τη φέρουσα αίσθημα ντροπής Ιπποκρήνη.
Με λαμπερές σταγόνες να αφρίζουν στο χείλος του
και το στόμα βαμμένο πορφυρό.
Αυτά ίσως πιω και αφήσω τον κόσμο χωρίς να τον δω
και με σένα να χαθώ μες του δάσους το θολό τοπίο.
Να χαθώ μακριά, να γίνω στάχτη και σχεδόν να λησμονήσω
ό,τι εσύ εν μέσω των δεντρόφυλλων ποτέ σου δεν έμαθες
Την κούραση, τον πυρετό και τη δυσφορία (έγνοια).
Εδώ, που στέκουν οι άνδρες και αφουγκράζονται ο ένας το στεναγμό του άλλου
Όπου η παράλυση αναρριγεί τις λιγοστές θλιμμένες, τελευταίες γκρίζες τρίχες,
Εκεί όπου η νιότη θαμπώνει, και γίνεται αχνή σα φάντασμα, και χάνεται (πεθαίνει)
Εκεί που η σκέψη είναι γεμάτη πόνο και οδύνη
και ανείπωτη απόγνωση
Εκεί που το κάλλος δε μπορεί να κρατήσει τα φωτεινά του μάτια
Ή ένας νέος έρωτας να μαραζώνει γι' αυτά πέρα από το αύριο.

Μακριά! Μακριά! Θα πετέξω σε σένα
όχι με το άρμα του Διονύσου και τους πάνθηρές του
μα με τα αόρατα φτερά του ποιητικού μου οίστρου.
Μέσω της καθυστέρησης και του σαστίσματος ενός νωθρού μυαλού,
είμαι ήδη μαζί σου! Τρυφερή είναι η νύχτα,
και μετά χαράς η Βασίλισσα του φεγγαριού κάθεται στο θρόνο της
τριγυρισμένη από όλες τις έναστρες υπάρξεις της.
Όμως εδώ δεν υπάρχει φως,
πέρα απ' ό,τι φτάνει απ' τον παράδεισο με την αύρα που φυσά,
μέσα από τολμηρά μισοσκόταδα και ανεμοδαρμένα βρυοσκεπή μονοπάτια.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ ποια λουλούδια είναι κάτω από τα πόδια μου,
ούτε ποιο ελεφρύ θυμίαμα αιωρείται πάνω από τα κλαριά,
μα μες στη μυρωμένη σκοτεινιά, υποθέτω κάθε γλυκύτητα
με την οποία ο εκάστοτε μήνας της εποχής είναι προικισμένος.
Το χορτάρι, η δενδροστοιχία και η καρποφόρος άγρια γη
Λευκή κράταιγος και η βουκολική αγριοτριανταφυλλιά
Βιολέτες που μαράθηκαν γρήγορα, καλυμμένες με φύλλα
και το μεσομαγιάτικο παιδί, το μεγαλύτερο
ο μόσχοσμος που θα ανθίσει, πλήρης με δροσάτο οίνο
Το επίμονο βουητό από τις μύγες στους πρόποδες του καλοκαιριού.

Κάνω σκοτεινές σκέψεις' και για πολύ καιρό
ήμουν κατά το ήμισυ ερωτευμένος με το μακάριο θάνατο.
Πολλές φορές τον αποκάλεσα εμπνευσμένη ρίμα
να πάρει με τον άνεμο την ήρεμη ανάσα μου,
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ευκαιρία να φύγω
να πάψω τα μεσάνυχτα δίχως πόνο
ενώ εσύ θα αφήνεις την ψυχή σου να ταξιδεύει
μέσα σε τέτοια έκσταση!
Ακόμα θα μπορούσες να τραγουδάς, και εγώ έχω αυτιά επί ματαίω
Στην τρανότερη ελεγεία σου γίνε η κατάρα.

Δεν καμώθηκες εσύ για το Χάρο, αθάνατο πουλί.
Καμιά αχόρταγη γενιά δε θα περάσει από πάνω σου.
Η φωνή που ακούω τη νύχτα αυτή που φεύγει, ακουγόταν
τα πολύ παλιά χρόνια από τον αυτοκράτορα και το γελωτοποιό.
Ίσως το ίδιο ακριβώς τραγούδι που βρήκε το δρόμο του
μέσα από τη θλιμμένη καρδιά της Ρουθ, όταν, στη νοσταλγία της για το σπίτι
στάθηκε δακρύζοντας μες στο ξένο χωράφι με το καλαμπόκι.
Το ίδιο που πολλάκις έχει
σαγηνέψει μαγεμένα παραθυρόφυλλα, που ανοίγουν εμπρός
σε μανιασμένες θάλασσες, σε νεραϊδοχώρες ερημωμένες.

Ερημωμένες! Η ίδια λέξη ηχεί σαν καμπάνα
ώστε να με ξαναγυρίσει από εσένα στη μοναχικότητά μου!
Αντίο! Η φαντασία δε μπορεί να ξεγελάσει τόσο εύκολα,
καθώς φημίζεται πως μπορεί, απατηλό ξωτικό.
Αντίο! Αντίο! Ο γοερώς σου ύμνος ξεθωριάζει
πέρα από τα κοντινά λιβάδια, πάνω από το γαλήνιο χείμαρρο
πάνω στην πλαγιά του λόφου, και τώρα είναι θαμμένο βαθιά
στα ξέφωτα της διπλανής κοιλάδας.
Ήταν ένα όραμα, ή ένα όνειρο της μέρας;
Φευγαλέα είναι αυτή η μουσική:  -Είμαι ξύπνιος ή μήπως κοιμάμαι;


Λαμπρό Αστέρι

Λαμπρό αστέρι
θα ήμουν ακλόνητος, αν δεν ήσουν εσύ
με την αίγλη σου να πέφτει σαν πέπλο πάνω από τη νύχτα
και να θωρείς με παντοτινά ανοιχτά βλέφαρα
σαν στωικός απ' τη φύση του, άγρυπνος ερημίτης
τα κινούμενα νερά στο σαν ιερό τους καθήκον
της πλήρης κάθαρσης γύρω από της γης τις ανθρώπινες όχθες
ή θωρώντας το φρεσκοριγμένο πέπλο
του χιονιού πάνω στα βουνά και τους βάλτους
όχι, ακόμα αταλάντευτη κι όμως απαράλαχτη,
αναπαυμένος πάνω στης μικρής μου αγάπης το ώριμο στήθος
να νιώθω για πάντα το γλυκό ιδρώτα του και να στέκω
παντοτινά άγρυπνος σε μια γλυκιά παραζάλη.
Ασάλευτος, ασάλευτος να ακούω την τρυφερή της ανάσα
και έτσι να ζήσω για παντοτινά, ειδάλλως να πέσω στο λήθαργο του θανάτου.




2 σχόλια:

  1. Γεια σου Ελπίδα ..σε ευχαριστώ από ψυχής για το ωραιότερο μήνυμα που διάβασα ποτέ ...η αλήθεια είναι πως αυτό το κείμενο γράφτηκε πάνω σε μια θεματική .....όμως είναι απόλυτα αυτοβιογραφικό ... ούτε καν προσπέρασα με αγάπη ...ωραία τα λόγια μου αλλά στην πράξη ακόμα δεν έχω τη δύναμη να το εκτελέσω ..... πέρασα δηλαδή στο άλλο άκρο ..δυστυχώς .. και πάλι σε ευχαριστώ πολύ .. με μια σου απάντηση ξεπέρασες σε αισθητική ότι έγραψα ... φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρεται! Εγώ σε ευχαριστώ για τον κόπο σου να μου απαντήσεις!
      Νομίζω πως είσαι πολύ καλός μαζί μου! :-)
      Μοιράστηκα μαζί σου τις σκέψεις μου γιατί έχω ένα κρυφό φόβο...Νομίζω πως πολλές φορές "κινδυνεύουμε" από λάθος χειρισμό του πόνου μας! Κ αυτός ο κίνδυνος δεν είναι ο ίδιος ο πόνος μα κάτι ακόμη πιο σκληρό...Το να χάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τη γλυκύτητά του, την ευαισθησία του! Σε παρακαλώ κάνε μου τη χάρη να προσπαθείς πάντα ώστε να μην επιστρέψεις να σου συμβεί αυτό! Θα είναι τόσο κρίμα! Αυτός είναι ο δικός μου φόβος, μήπως όταν περάσουν τα χρόνια φθάσω στο σημείο να μη με αναγνωρίζω. Θα είναι θαρρώ η μεγαλύτερη αποτυχία μου να μείνω άνθρωπος κενός, γυμνός δίχως αισθήματα!
      Δε χρειάζεται δύναμη κανείς για να γίνει σκληρός...Το αντίθετο μάλιστα. Θέλει πολύ θάρρος το να είσαι ευαίσθητος και καλός! Οπότε μπορείς να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου!
      Και πάλι ευχαριστώ για τα τόσο γλυκά σου λόγια! Δε θέλω σε καμία περίπτωση να τα λάβεις αυτά σα νουθεσίες...Είμαι σίγουρη πως είμαι η τελευταία που μπορεί να το κάνει αυτό και πως εσύ δεν τις χρειάζεσαι! Σα φίλη μονάχα σου μιλώ!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή