ο ουρανός γκρεμίστηκε
στα δάκρυα των αθώων.
Εμείς που περπατήσαμε τις νύχτες
σε λευκά δάση μαργαριταριών
εμείς που πελεκήσαμε στην πέτρα
τη γαληνή μορφή του ονείρου
δεν ξέρουμε να περπατάμε
πάνω στους δρόμους που μέρα βάφονται
με το αίμα του ξανθού Ιησού.
Πίσω από τους τοίχους μάς παραμονεύουν.
Απ' τις γωνιές φεύγουν περίτρομα
πλήθη αγριοπερίστερων.
Πόρτες χάσκουν στη νύχτα.
Ξίφη αστράφτουν.
Ένα κεφάλι αποκεφαλισμένο.
Οι άνθρωποι ετοιμάζουν σκάλες
με ανθρώπινα κόκαλα
για ν' ανέβουν.
Κύριε, Κύριε
κι εμείς εδώ
στη μέση των μεγάλων δρόμων
λυπημένοι και αδέξιοι
με το άδειο δισάκι στα χέρια
μ' ένα κλουβί αηδονιών στη ράχη
με την πλατιά μνήμη της θάλασσας στο μέτωπο
με χέρια αθώα και απορημένα που δεν επαιτούν.
........
θυμάσαι το γέρο καπετάνιο
που ξέχασε το λιμάνι κοιτάζοντας τ' αστέρια
για να κερδίσει τη νιότη τραγουδώντας τη θάλασσα;"
Απόσπασμα από το "Εμβατήριο του Ωκεανού",
Γιάννης Ρίτσος
Οι άνθρωποι ετοιμάζουν σκάλες
ΑπάντησηΔιαγραφήμε ανθρώπινα κόκαλα
για ν' ανέβουν. ..ανατριχιαστικό και παράλληλα ρεαλιστικό ....
Δυστυχώς, δεν έχω άλλη επιλογή από το να συμφωνήσω!!! Εκεί καταλήγουμε για ακόμη μια φορά νομίζω.Πού πήγε το ανθρώπινο αίσθημα...πού πήγε η ομαδικότητα και η συμπόρευση...πού πήγε η συμπόνοια και η ανθρωπιά;;; Και να σκεφτεί κανείς πως το παραπάνω ποίημα γεννήθηκε από τον πόθο και τον αγώνα τόσων ανθρώπων -αγώνες ποτισμένοι με αίμα και πόνο- για ένα καλύτερο κόσμο, τον οποίον με επιτηδειότητα από ό,τι φαίνεται φροντίζουμε να διαλύσουμε με κάθε τρόπο. Έχω άδικο; Τι να πω... Σε ευχαριστώ τόσο πολύ για το σχόλιο σου!
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΠόσο ανθρωποφάγοι γινόμαστε ... αυτό είναι και το κακό της όλης υπόθεσης ... πατάω επί πτωμάτων για να φτάσω που ?? ο ρίτσος το γράφει για άλλο λόγο εγώ το βιώνω διαφορετικά .....τί να πεις .... μη με ευχαριστείς το ένιωσα και σχολίασα γιατί αυτό που ανάρτησες ήταν μοναδικό ... Αγώνας για το άυριο λοιπόν και για να μην είμαι απαισιόδοξος εύχομαι το άυριο να είναι καλύτερο από όλες τις απόψεις κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό ....γιατί αυτό μας έφτασε εδώ που είμαστε ..... (μου αρέσουν πολύ οι επιλογές σου μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψω στα της ποίησης προς το παρόν μια πάυση λόγω εξεταστικής ) ¨)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠατάμε επί πτωμάτων από ό,τι φαίνεται με μια ακόρεστη δίψα για ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του ακράτητου εγωισμού μας... Μακάρι να βάζαμε μπροστά το κοινό καλό και όχι το ατομικό...Μακάρι να το εφαρμόσουμε κάποια στιγμή. Όμως, ας μην απελπιζόμαστε, το οφείλουμε και στους εαυτούς μας και στο αύριο! Ο καθένας βάζοντας ένα λιθαράκι ίσως χτίσουμε έναν πιο ηλιόλουστο δρόμο. Με το καλό να δώσεις και καλά αποτελέσματα! :-) Εμένα ήδη μου λείπει το πανεπιστήμιο, τόσο που σκέφτομαι πολύ να συνεχίσω....Όσο για την ποίηση, μακάρι να επιστρέψεις σε αυτήν. Έχει νομίζω την πιο γλυκιά αγκαλιά! Καλή συνέχεια και να είσαι χαρούμενος!!
Διαγραφή