Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

(31 Οκτωβρίου 1888 - 8 Ιανουαρίου 1944)

ΕΡΩΤΙΚΟ
Στίχοι: Λαμπαθιώτης Ναπολέων
Μουσική: Ξυδάκης Νίκος
Ερμηνεία: Αρβανιτάκη Ελευθερία
Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
κι όμως δε μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.

ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ
Στίχοι: Λαμπαθιώτης Ναπολέων
Μουσική: Μαριδάκης Λεωνίδας
Ερμηνεία: Έδεν Αναστασία
Ήταν, μια φορά, κάποια Πεντάμορφη
πιο διάφανη κι απ’ τις δροσιές ακόμα
Δυο στάλες ουρανός ήταν τα μάτια της
Μια μέρα, οι ουρανοί βρεθήκαν χώμα

Ήταν, μια φορά, ένα Βασιλόπουλο
Το μύρωσε η αγάπη η ξεγελάστρα
Την άβυσσο, τ’ αστέρια, ο νους του χάιδευε
Μια νύχτα δεν αντίκρισε πια τ’ άστρα

Ήταν κι ένας πύργος γιγαντόσωμος
Στεφάνια είχε τα σύννεφα, τη νίκη
Προχθές, καθώς εσκάλιζα στη θάλασσα
ευρήκα από τον πύργο ένα χαλίκι

Ήταν μια φορά... Και τι δεν ήτανε
Μα τι να πω, τριγύρω δες τη φύση
τόσα μεγάλα κι όμορφα, κι εχάθηκαν
και το μικρό τραγούδι μου θα ζήσει;

Η ΦΩΝΗ
Στίχοι: Λαμπαθιώτης Ναπολέων
Μουσική: Κανελλόπουλος Δημήτρης
Ερμηνεία: Domenica
Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Κι είναι σαν άρρωστο λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή

Φωνή που αν φαίνεται έτσι ξένη
Κι έτσι κλεισμένη στη χαρά
Μα σ' όλα τα μεγάλα μπαίνει
Με τα μικρά της τα φτερά

Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Σαν το χυμό μεσ' το λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή

Που αν ίσως και το ζωντανεύει
Σαν το χυμό του λουλουδιού
Θαρρείς και δεν μπορεί ν' ανέβει
Σα να 'ναι ανήμπορου παιδιού

Και σ' όλα γύρω βρίσκει ταίρι
Και μ' όλα τα άφταστα μιλεί
Κι όλα τα ανείπωτα τα ξέρει
Κι ας είναι τόσο χαμηλή

Κι αν όμως σ' όλα βρίσκει ταίρι
Κι όλα τα βλέπει καθαρά
Μοιάζει καλύτερα να ξέρει
Τον πόνο παρά τη χαρά

Γιατί είμαστε σαν κάποια ρόδα
Πεσμένα μεσ' την παγωνιά
Ρόδα που τα 'λιωσε μια ρόδα
Καθώς περνούσε στη γωνιά

Που αν και κομμένα κι όλο χώμα
Και κυλισμένα καταγής
Δεν ξέρω τι θυμίζει ακόμα
Πως ήταν άνθη της αυγής

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ
Στίχοι: Λαμπαθιώτης Ναπολέων
Μουσική: Μαραμής Δημήτρης
Ερμηνεία: Κληρονόμος Κωνσταντίνος
Απόψε αγάπησα τα μάτια μου,
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη:
να ’ταν το φως που μες στην κάμαρα
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει;

Nα ’ταν το ρόδο το απριλιάτικο
που το ’χα βάλει στη γωνία,
να μην το δω να παραδίνεται
στη βραδινή την αγωνία;

Να ’ταν, αλήθεια, το τριαντάφυλλο
που ξεψυχούσε στο ποτήρι,
ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν
και που είχαν απομείνει στείροι;

Το ρόδο που ’σβηνε, το πάθος μου,
το παραθύρι που δεν κλείνω
ή μήπως επειδή σε κοίταξαν
τόσο πολύ το βράδυ εκείνο;
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ
Στίχοι: Λαμπαθιώτης Ναπολέων
Μουσική: Μεναχέμ Μάρθα
Ερμηνεία: Ρίζος Απόστολος
Το βασίλεμα που πέφτει, μαλακό κι αργό σα χάδι,
δεν είν΄ άγγελμα μονάχα των ονείρων που θα'ρθούν:
όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ
κι όλων όσων θα χαθούν...
Είναι σύμβολο των όσων ο καιρός έχει μαράνει,
κι όμως φεύγουν δίχως λέξη, μακρινά και σιωπηλά.
Είναι σύμβολο θλιμμένων μελαγχολικών θανάτων
που κρυφό για πάντα κάτι μες τα χείλη το κρατούν,
έρημων ψυχών που πνίγουν τα πικρά παραπονά των
και μας αποχαιρετούν...
Είναι συμβολο κι εκείνων, που αν και τόσο αγαπημένα,
πιο νωρίς μας ο καθένας βιάστηκε ν'αναπαυτεί,
που 'λεγα πως θα τους είχα για καιρό κοντά σε μένα
κι όμως έφυγαν κι αυτοί...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου